همایش سه ساله های حسینی

.. اگر دنبال آرامش هستی با هر کسی درد دل نکن. و همه چیز وقایع زندگیت را نگو همایش سه ساله های حسینی...

اِنَّ الْحُسین مِصباحُ الْهُدی وَ سَفینَهُ الْنِّجاة همایش سه ساله های حسینی...

همایش سه ساله های حسینی...

پرده پنجم: نگذار بمیرم باباحاج حسن سوسن را می گیرد توی آغوشش و با دست زخمش را می پوشاند تا سوسن نبیند. وسیله ای برای رساندن سوسن به بیمارستان نیست و مزرعه هم با بیمارستان خیلی فاصله دارد. پدر طناب توکلش را گره می زند به خدا و اهل بیت(ع) و قطار ذکر را روی لبهایش جاری می کند و سوسن در آغوش، می دود سمت جاده اصلی شوش ـ دزفول و منتظر ماشین می ماند برای رساندن فرشته ی کوچکش به بیمارستان.اینجای ماجرا را منِ نویسنده نمی توانم برایتان بنویسم، نمی دانم حاج حسن چطور اینجای ماجرا را دید و شنید. وقتی که سوسن نیمه جانش چشمش به زخم شکم و روده های بیرون ریخته می افتد و هراسان به پدر می گوید:«بابایی'>بابایی! مَهِل میرُم . . . بابایی کُمَکُم کن نمیرُم . . . بابایی تُنِ خدا نِجاتُم دِه . . . بابایی یَه کاره کن نمیرم! »« بابا نگذار بمیرم. . . بابا کمکم کن نمیرم. . . بابا تو را خدا نجاتم بده . . . »و حاج حسن تمام قدرت و توانش را توی چهره اش می ریزد که بتواند لبخند بزند. علیرغم اضطراب و هراسش ، علیرغم بغضی که از التماس های سوسن دارد خفه اش می کند، علیرغم پاهایی که رمقشان دارد کم کم می رود، علیرغم قلبی که پرشتاب می تپد و علیرغم زخمی که حال و روز خوبی ندارد.شاید این تلخ ترین لبخندی است که حاج حسن در کل عمرش رو به چهره ی زرد و بی رمق و دردآلود سوسن می زند و می گوید: «بابایی نگران نباش! چیزیت نیست! الان می رسیم بیمارستان و خوب میشی ! »و دوباره التماس های سوسن با گریه های مکررش و اشک هایی که مروارید مروارید روی گونه های خاک آلود و دوده گرفته ی سوسن راه باز می کنند و رد پایشان می ماند: « بابایی مَهِل میرُم! تُنِ خدا! بابایی نجاتُم ده!»و اینجای ماجرا منِ نویسنده هم مثل شمای خواننده اصلاً دوست ندارم حتی لحظ همایش سه ساله های حسینی...